တခ်ိဳ႕က မႈန္၀ါး၀ါး တခ်ိဳ႕က ဘလားဘလား...
ဒီရက္ပိုင္းမွ စိတ္တိုင္းက် ပံုေလးေတြရလာတယ္... Shutter speed ကို နားလည္လိုက္ၿခင္းရဲ႕ ပထမဆံုးပံုေလးကေတာ့
အိမ္က စာအုပ္စင္ေလးပါ... အိပ္မက္ဆန္ဆန္ ၀ိုးတ၀ါး ပံုရိပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်မိတယ္။
မီးပိြဳင့္ တစ္ခုမွာ ၿဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြကို ရိုက္ထားတာပါ...
ဒါကေတာ့ ေနာက္တစ္ပံုပါ..
ဒီပံုမွာ ေတာ့ ဟိုး အေ၀းက စကၤာပူ ပါလီမန္ကို လွမ္းၿမင္ရတယ္။ အဲဒီမွာ စကၤာပူရဲ႕ အရိွန္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသြားတယ္။
အရိွန္နဲ႕အဟုန္နဲ႕ စကၤာပူလူမ်ိဳးေတြၾကိဳးစားခဲ့ၾကတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေလးခု ငါးခုေလာက္ကမွပါ... အခုေတာ့ ကမာၻ႔ရဲ႕
အဖြံ႔ၿဖိဳးဆံုး ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ရိွေနပါၿပီ... အေကာင္းနဲ႔ အဆိုးဆိုတာ ခြဲၿခားလို႔မရ ေအာင္ ဒြန္တြဲေနတတ္တဲ့ အရာႏွစ္ခုပါ...
ၿပီးၿပည့္စံုၿခင္း၊ အရာရာမွာ ေကာင္းေနၿခင္းဆိုတာ ေလာကမွာ မရိွႏိုင္ပါဘူး...စကၤာပူဟာ အမွားအနည္းဆံုးလမ္ေၾကာင္းေပၚကို
ေရာက္ခဲ့တယ္။
တတိယမ်ိဳးဆက္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ လီရွန္လံုးက “ ငါတို႔မွာ ၾကီးက်ယ္တဲ့ သမိုင္းဆိုတာမရိွခဲ့ဘူး.. ဒါေၾကာင့္
သမိုင္းရိွခဲ့တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို ၾကည့္ၿပီး အတုယူရမယ္၊ သူတို႔အမွားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ငါတို႔ သင္ခန္းစာယူရမယ္” လို႔ ေၿပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြလည္း စကၤာပူလူမ်ိဳးေတြဆီက အတုယူစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရိွေနပါတယ္...။
3 comments:
ပံုုေတြေကာင္းတယ္ ကိုုငယ္ေရ။
အရွိန္ဆိုုတာကိုုသေဘာက်တယ္ဗ်ာ။
အျပာေရာင္ကျငိမ့္ျငိမ့္ေလးဆိုုပဲ။ :)
မမီ ဘန္ေကာက္က အၿပန္ကို မွာလိုက္ရမွာ..အိုင္ဒီယာ ေအာက္သြားတယ္.. ဟဲ..ဟဲ.
ပံုေတြ မိုက္တယ္ကြ။
Post a Comment