အေမွာင္မွ အလင္းသို႔ ျဖန္႔က်က္ျခင္း

စကၤာပူကၽြန္းေသးေသးတြင္ သြားစရာ လည္စရာ ဓာတ္ပံုရိုက္စရာ အေတာ္ရွားေသာေၾကာင့္ ျမင္ေနက် HDB တိုက္တန္းမ်ားကို တခါတေလ အျမင္တမ်ိဳးဆန္းဆန္းႏွင့္ ျမင္ၾကည့္ေသာ အခါ အေရာင္မ်ိဳးစံု ေရာယွက္ကာ လွပေနသည္။



ဟိုး အေ၀းဆီမွာ ေစတီေလး တစ္ဆူကို ခပ္ေရးေရး ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ေနာက္ခံ မိုးျမင့္တိုက္မ်ားကိုလည္း လွမ္းျမင္ေနရသည္။



ဤပံုတြင္ စကၤာပူ ႏိုင္ငံ၏ နာမည္ၾကီး PSA ကုန္တင္ကုန္ခ် သေဘၤာဆိပ္ကမ္းကို ျမင္ေနရသည္။ အေမွာင္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္တြင္ တိမ္ေမွာင္ေမွာင္တို႔ၾကားမွ ထိုးထြက္လာေသာ အလင္းေရာင္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တစံုတရာကို ခံစားမိလိုက္သည္။ ၾကည္ႏူးမႈလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

ပန္းရယ္ ပ်ားရယ္..

ေနေရာင္ အက်မွာ ပန္းခင္းကေလးက အေရာင္ေတြ ေတာက္ကာ လွပေနတယ္...





ပန္းခင္းကေလးမွာ ပန္း၀တ္မႈန္ကူးတဲ့ ပ်ားေကာင္ေလးေတြ ၀ဲကာပ်ံေနတယ္.. ဟိုတစ္ေကာင္ ဒီတစ္ေကာင္...
ဟိုတစ္ပြင့္က ခုန္ပ်ံလႊားျပီး ဒီတစ္ပြင့္ဆီ ကူးလာျပန္တယ္...





သိပ္လွတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုျဖစ္သလို သဘာ၀သိပ္က်တဲ့ ျဖစ္တည္မႈတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္...

တစ္ဆယ္တန္ၿပပြဲ

ကၽြန္ေတာ္မွာရိွတဲ့ လခနဲ႕ ဒီလိုကားမ်ိဳးကို ၀ယ္ႏိုင္ဖို႔ရာ မလြယ္ပါဘူး..
ဒါေပမယ့္ ၾကည့္လို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ..

ေရာက္ခဲ့တဲ့ ၿပပြဲအမည္က..


ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုေတြထဲက အၾကိဳက္ဆံုးပံုေလးပါ...


ၿမင္ခဲ့ ေတြ႔ခဲ့ေသာအရာမ်ားထဲမွ သက္ရွိမ်ား...
















မတူတဲ့ ၿမင္ကြင္းတစ္ခုက ၿမင္တဲ့အခါ...


တစ္ဆယ္တန္စြာ ၾကည့္ခဲရေသာ သိန္းသန္းတန္ကားမ်ား..








အင္ဂ်င္ ၀ွက္ထားတဲ့ကား..


အသံ စပီကာေတြ ဆင္ထားတဲ့ကား..


တခါမွ မေရာက္ဖူးတာမို႔ ဒီႏွစ္ေရာက္ခဲ့တယ္... လံုေလာက္သြားပါၿပီ..ေဇာ္၀င္းရိွန္ သီခ်င္းထဲကလိုပါပဲ...
တစ္စီးမွ ကၽြန္ေတာ္မပိုင္ေသးပါဘူး..

ေသတမ္းစာ

ေသၿခင္း.. ရွင္သန္လာခဲ့ၿခင္းရဲ႕ အဆံုးသတ္က ေသၿခင္းတရားပါပဲ...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေသဆံုးၿခင္းကို အခ်ိန္မေရြး ၾကံဳေတြ႕ႏိုင္တယ္။
မေန႕က အေကာင္းၾကီးပဲ ဒီေန႔ ဘယ္လိုၿဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ ရုတ္တရက္ေသၿခင္းမ်ိဳးကို
ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ၾကံဳရၿမဲပါ...

ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုရိွ ၿပာအိုးေလးမ်ားႏွင့္ မွတ္တိုင္ေလးမ်ားကို ရိုက္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္




ေရာဂါေၾကာင့္ ေသတယ္၊ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈေတြေၾကာင့္ေသတယ္။
အဲလို ကိုယ္႔ေသမယ့္ ရက္ကိုၾကိဳမသိႏိုင္တဲ့ ေသၿခင္းမ်ိဳးေတြအၿပင္
ကိုယ္ေသမယ့္ ရက္ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ကို ၾကိဳသိေနတဲ့ ေရာဂါရထားတဲ့သူေတြ...
ကိုယ့္ကို ကို စနစ္တက် စီမံၿပီး အဆံုးစီရင္သူေတြ.. ကိုယ္နဲ႕ အတူ
အၿခားသူေတြကိုပါ အတူေခၚေဆာင္သြားတဲ့ အေသခံဗံုးခြဲတိုက္ခိုက္သူေတြ...

သုသာန္ေဟာင္းတစ္ခုပါ.. မသံုးတာႏွစ္ေပါင္းၾကာလွၿပီၿဖစ္တဲ့ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ ပန္းေခြလာခ်သြားတာပါလဲ...




ဘယ္လိုနည္းမ်ိဳးနဲ႕ ေသ ေသ... မေသခင္မွာ တန္ဖိုးရိွေအာင္ေလးေနသြားရေအာင္..
မာန္မာနေတြကို နည္းနည္းေလာက္ ထိန္းၾကည့္ပါ.. ေဒါသေတြကို ေလွ်ာ့ၾကည့္ပါ..
လိုခ်င္မႈ ေလာဘေတြကို ေရာင့္ရဲၾကည့္ပါ.. လူအခ်င္းခ်င္း စာနာၾကည့္ပါ... ေလးစားပါ..
ဂရုဏာတရားထားပါ...

ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိေပးတယ္...
“ေသၿခင္းတရားမွာ လက္တကမ္းမွာ ရိွတယ္!!!!”

ကၽြန္ေတာ္သာ ရုတ္တရက္ေသဆံုးသြားရင္...
ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ စိတ္ဒုကၡ အၾကီးအက်ယ္ေရာက္ၾကတဲ့သူေတြ ကၽြန္ေတာ္အား ခြင့္လြတ္ပါရန္...

ထိုးထြင္းေဖာက္ေသာ အလွတရားမ်ား..

ကၽြန္ေတာ္ မလကာ ေရလက္ၾကားၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္တုန္းက ၿပတိုက္ေတြ တစ္တိုက္ၿပီးတစ္တိုက္ ၀င္ၾကည့္ခဲ့တယ္..
ၿပတိုက္အမ်ားစုက မေလးဘာသာစကားကို အသံုးၿပဳၿပီး တခ်ိဳ႕သာ အဂၤလိပ္ဘာသာကို တြဲဖက္ေဖာ္ၿပထားတယ္..
မေလးဘာသာ အသံုးၿပဳတဲ့ ၿပတိုက္ေတြမွာဆို တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္နဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြကိုၾကည့္၊
ပန္းခ်ီကားေတြ ၾကည့္၊ ၾကိဳက္တာေလးေတြ ထူးဆန္းတာေလးေတြ ေတြ႔ရင္ ဓာတ္ပံုရိုက္မိတယ္..

ဒီပံုေလးက ပန္းခ်ီကားပါ။ ပါးစပ္ထဲကို ပန္းကန္ၿပားေလးေတြထည့္တဲ့ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးရဲ႕ ပံုပါ။



ဒီပံုကလည္း ပန္းခ်ီကားပါ။ စာလံုးေတြ ၿမင္ဖူးတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔... ၿမန္မာၿပည္က ေဆးမွင္ေၾကာင္ပါ။ ေရွးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ထိုးကြင္းေဆးမွင္ေၾကာင္မရိွရင္ ေယာက်ၤားမပီသဘူးလို႔ထင္ၾကတယ္..အခုေခတ္မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြရွားပါးသြားပါၿပီ...



ဒါကေတာ့ ရုပ္ထုပါ.. ႏွာေခါင္းမွာ အေပါက္ပါတဲ့ လူရိုင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုပါ..



နားမွာ အေပါက္ၾကီးၾကီးေတြရိွတဲ့ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ပံုပါ.. ေဘးက ေလးပံုက ဓာတ္ပံုၿဖစ္ၿပီးေတာ့ အလယ္က ပံုကေတာ့ ရုပ္ထုကို
ဓာတ္ပံုရိုက္ထားတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ တေန႔က MRT စီးတုန္းမွာ နားေပါက္ၾကီးၾကီးနဲ႕ အၿဖဴတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္..



ေနာက္ဆံုးတစ္ပံုကေတာ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုးပါ.. သြားေတြကို တံစဥ္းနဲ႕ ခၽြန္ထက္ေအာက္ စားထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ပံုပါ။



ဒါပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လူမ်ိဳးေတြမတူသလို ဓေလ့ေတြ ၿခားနားပါတယ္.. အားလံုးက လွတယ္လို႔ ထင္ၾကတဲ့ အရာေတြဟာ
မတူႏိုင္ပါဘူး..

သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမန္မာေတြက လွတယ္လို႔ထင္ေပမယ့္ တၿခားလူမ်ိဳးေတြက
မ်က္ႏွာရဲ႕ သဘာ၀ အလွကိုဖ်က္တယ္လို႔ ထင္ၾကပါတယ္...

အရိွန္ ႏွင့္ စကၤာပူ

ကင္မရာကို စကိုင္စ ကတည္းက ညဘက္ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ထြက္ရင္ စိတ္တိုင္းမက်တဲ့ ပံုေတြ ထြက္ထြက္လာတယ္။
တခ်ိဳ႕က မႈန္၀ါး၀ါး တခ်ိဳ႕က ဘလားဘလား...

ဒီရက္ပိုင္းမွ စိတ္တိုင္းက် ပံုေလးေတြရလာတယ္... Shutter speed ကို နားလည္လိုက္ၿခင္းရဲ႕ ပထမဆံုးပံုေလးကေတာ့
အိမ္က စာအုပ္စင္ေလးပါ... အိပ္မက္ဆန္ဆန္ ၀ိုးတ၀ါး ပံုရိပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်မိတယ္။



မီးပိြဳင့္ တစ္ခုမွာ ၿဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြကို ရိုက္ထားတာပါ...



ဒါကေတာ့ ေနာက္တစ္ပံုပါ..



ဒီပံုမွာ ေတာ့ ဟိုး အေ၀းက စကၤာပူ ပါလီမန္ကို လွမ္းၿမင္ရတယ္။ အဲဒီမွာ စကၤာပူရဲ႕ အရိွန္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသြားတယ္။



အရိွန္နဲ႕အဟုန္နဲ႕ စကၤာပူလူမ်ိဳးေတြၾကိဳးစားခဲ့ၾကတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေလးခု ငါးခုေလာက္ကမွပါ... အခုေတာ့ ကမာၻ႔ရဲ႕
အဖြံ႔ၿဖိဳးဆံုး ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ရိွေနပါၿပီ... အေကာင္းနဲ႔ အဆိုးဆိုတာ ခြဲၿခားလို႔မရ ေအာင္ ဒြန္တြဲေနတတ္တဲ့ အရာႏွစ္ခုပါ...
ၿပီးၿပည့္စံုၿခင္း၊ အရာရာမွာ ေကာင္းေနၿခင္းဆိုတာ ေလာကမွာ မရိွႏိုင္ပါဘူး...စကၤာပူဟာ အမွားအနည္းဆံုးလမ္ေၾကာင္းေပၚကို
ေရာက္ခဲ့တယ္။
တတိယမ်ိဳးဆက္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ လီရွန္လံုးက “ ငါတို႔မွာ ၾကီးက်ယ္တဲ့ သမိုင္းဆိုတာမရိွခဲ့ဘူး.. ဒါေၾကာင့္
သမိုင္းရိွခဲ့တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို ၾကည့္ၿပီး အတုယူရမယ္၊ သူတို႔အမွားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ငါတို႔ သင္ခန္းစာယူရမယ္” လို႔ ေၿပာတယ္။



ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြလည္း စကၤာပူလူမ်ိဳးေတြဆီက အတုယူစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရိွေနပါတယ္...။

ဟဲ့... ႏြား... သြားဟ..

စိုက္ပ်ိဳးေရးအေၿခခံႏိုင္ငံ ၿဖစ္တဲ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံ နဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ အခ်ိဳ႕ မွာ ႏြားကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ အသံုးၿပဳၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္က တရုတ္ကေလးေတြက ေၿပာတယ္။ သူတို႔ တရုတ္ႏိုင္ငံမွာ ႏြားကိုမသံုးတာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုနီးပါး ရိွေနပါၿပီတဲ့ ၊ ႏြားအစား စက္မ်ားကို အသံုးၿပဳၾကတယ္တဲ့ ။

ၿမက္သယ္လာတဲ့ ႏြားလွည္းတစ္စီးကို ရိုက္ထားတာပါ။ ႏြားလွည္းကို သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြ အသံုးၿပဳဆဲပါ။



၀န္းၿခံ က်ယ္က်ယ္ ၿမက္ေပါတဲ့ ေနရာေတြမွာ ႏြားေတြကို လြတ္ထားၿပီး ေက်ာင္းၾကေလ့ရိွတယ္။



အဲလို ေနရာေတြထဲက တစ္ေနရာဟာ ရတနာပံု တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀န္းၿဖစ္ေနတာပါပဲ..



သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းမွာ တင္ဖူးတဲ့ လယ္သမားတစ္ေယာက္ လယ္ထြန္ေနတဲ့ ပံုၿဖစ္ပါတယ္..



ႏြားက ေနၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္လုပ္ႏိုင္ၿပီဆိုတဲ့ သတင္းထူးတစ္ခုေၾကာင့္ ႏြားေပါမ်ားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမန္မာႏိုင္ငံၾကီး မီးထိန္ထိန္လင္းေတာ့မယ္လို႔ ထင္မိေသာ္လည္း...